İstanbul’da Şampiyonlar Ligi finali düzenleneceğini duyduğumda gitmeliyim diye düşünüp hemen girişimlere başladım. Sonra baktım ki başvurmak için kredi kartı üzerindeki isimle stada gitmek gerekiyormuş. O dönemde 17 yaşında olduğumdan adıma bir kredi kartı yoktu. Babama çok yalvardım ama “o gün işim olur gidemeyiz boşuna almayalım bilet falan” demişti. O gün ne mi oldu! O salonda, ben odamda maçı izledik! İkinci yarıdaki her gol de salona koşup babama kızdım! En efsane finali kaçırdım çünkü. Ama bunu kaçıramazdım! Hem kredi kartım vardı, hem de az da olsa biletleri karşılayabilecek kadar param. Üstelik artık bu maçları takip etmek işim de olmuştu. Başvuru bitiminden bir gün önce iki bilet için başvurumu yaptım. Belki çıkar diye. Bu krizde kimsenin bu kadar masrafa girmeyeceğini de hesap ettim. Bir de futbol tutkumuzun sadece fanatizmden ibaret olduğunu hesap edince bilet çıkar dedim. Çıkmaz demeyin şansınızı deneyin…

Cevap 5 şubat’ta geldi.

Değerli Futbolsever,

UEFA CUP Final İstanbul 2009
E tabi ki gerisayıma başladım! Tamam maddi olarak sarsıldım ancak buna fazlasıyla değer!! Heyecan dorukta… Hele bir de Galatasaray’ı sahada görürsem! Uf çok fena olur ama Galatasaray’ın UEFA Kupası’nı kazanma şansını değerlendireceğim farklı bir bakışla…. İlk UEFA Kupasını kazanan Tottenham’ın 126 yıllık tarihini de yazacaktım ama olmadı… saatin kadranında sıkışmış hayallerim…

Bilet gelsin onun da fotoğrafını koyacağım…