Thayeb Awana’nın penaltısı üzerine bir arkadaşımla tartışıyorduk Facebook üzerinden. Topukla atılan penaltıyı hoş karşılamadığını belirtirken aynen şöyle bir cevap verdi. “penaltının ayrı bir olayı var. zaten kaleciyi avlamaya geliyorsun oraya. bir de kıçınla atmak iyice aşağılar adamı. sen kaleci olsan kıçını dönüp sana penaltı atsalar tutmak ister miydin? motivasyonun ne olurdu?” Valla gol olmaması için elimden geleni yapardım. Ve kaleci olsaydım “bu adam kimle dalga geçtiğini sanıyor?” diye düşünerek daha fazla motive olurdum. Penaltıyı kıçını dönerek atan var. Daha da değişiği penaltıyı önce kale direği kenarında bekleyip ardından da o penaltıyı tutan da var.. Bakınız Fabien Barthez.

ek olarak Barthez’in gördüğü karta anlam veremdim. Penaltı atılırken kaleci çizginin üstünde durmak zorunda. Kalenin tam ortasında değil. Zira çizgi üstünde hareket özgürlükleri varken tam ortasını tutturamadıkları da oluyor. Futbol bu; psikolojik bir oyun en nihayetinde.. Olur böyle şeyler..

Çok tartışıldı topukla penaltı atması. “İş etiğine uygun değil” alt metinli “bu hareket rakibi aşağılayıcı, centilmenliğe hiç uygun değil” dediler. Saçmaladılar. Aynı Birleşik Arap Emirlikleri topuk pası ustası Brezilyalıları da liglerine topluyorlar her transfer döneminde… Futbola güzelliğini katan bu adam Thayeb Awana maçtan sonra Birleşik Arap Emirlikleri’nin menajeri Esmaee Rashad tarafıından “Bu yaşanan olay bence saygısızlık. Rakibine saygı göstermeyen bir oyuncuyu kadromuzda tutamayız” sözleriyle Thayeb Awana’yı kadro dışı bırakmıştı. Şimdi Awana geçirdiği trafik kazası sonrası hayat dışı kaldı. Futbolun güzellikleri için acı bir gün 25 eylül 2011. Henüz 21 yaşında olan Thayeb’in toprağı bol olsun.

Topukla attığı ve futbol tarihine geçen bu golü şu linkten tekrar hatırlayabiliriz.

Bir efektifpas radyo programında Utku ile dile getirmiştik bu penaltıyı ve Awana gibi oyuncuların bu gibi yaptığı hareketler yüzünden linç edilmesine karşı durmuştuk. Programdan bir kaç kesit vereyim..

Bu penaltıyı ayıplayanlar;

• topu bacak arasından geçirmek de
• Quaresma’nın trivelası da
• C.Ronaldo’nun topuk hareketleri de
• Zidane’nın “roulette” hareketi de
• Denis Bergkamp’ın ve T.Henry’nin attığı penaltı da
• Panenka penaltısı da

Türkiye’de futbolunda yaşananları tartışan adamlar bunlar işte.. Tamamen komedi. Sahnelenmek üzere 5 dakikalık bir oyun yaz deseler böylesini yazamam, yazaman, yazamazsın.. Zira doğaçlama sanatların atasıdır.. Faik Işık da, Ahmet Çakar da, Rasim Ozan da hakkını veriyor doğaçlamanın. Göktuğ Sevinçli’ye üzüldüm, üzülüyorum. Adam ekmeğinin peşinde ama yani konuk alırken de -eğer ki kendisi seçiyorsa- oturup bir kaç kere daha düşünsün o da artık..

Bugün Galatasaray’ın maçını izledim. İlk 22 dakikasını kaçırdım fakat sonradan gördüm o 22 dakikayı izleseydim yazacak daha çok kötü şey bulurdum. Galatasaray gazabımdan iyi kurtuldu yani.

Eve girip televizyonu açar açmaz Eskişehir’in santra yaptığını gördüm. Ayağımın uğurlu geldiğini düşündüm ki çok da uğurlu değilmişim ki zira gol Gökhan Zan’dan gelmiş sevinirken bir de Galatasaray armasını öpmüş. Üzüldüm. Galatasaray’da bir süre daha kalmaya devam edebilir çünkü. Ah bir de Felipe Melo gol attı ki 2 haftadır Galatasaray’ın puan almasındaki neticeye katkı olarak destek vermesi niceliğe bağımlı taraftarın beklentilerine mükemmel bir karşılık veriyor.

Galatasaray’ın oyununa gelelim. Açık ve netim: Beğenmedim. Beğenilecek de bir bazı kısımlar var ama yetersiz yine de. Selçuk’un, Elmander’in, Riera’nın  ve Ujfalusi’nin formunu bulması takım için önemli bir artı. Fakat, bir takımın genel başarısı kişilerin performanslarının iyi olmasını beklemeye bağlanamaz. Bu yüzden bugünkü bireysel performansların iyi oluşu Galatasaray’ın çok iyi olduğu konusunda kimseyi yanılgıya düşürmesin.

Bugün Galatasaray’ın olumlu sinyal verdiği tek alan orta sahada yapılan baskının artmış olmasıydı. Bunun dışında yakalanan kontra atak fırsatlarının cömertçe harcanması takımdaki yetenek eksikliğinin sonucuydu. Engin Baytar çok iyiydi, Kazım çok çalıştı, Felipe Melo gol attı harikaydı falan lafları insanın kendisini avutması için söyleyebileceği büyük yalanlar.

Öncelikle şunu söyleyeyim. Felipe Melo çok iyi futbolcu olsaydı, taraftarın sevgisini futboluyla kazanmaya bakardı. Fakat geldiğinden bu yana oyunundan çok tribünlere yaptığı yalakalıklarla gündemde. Yok pitbull sevinci, yok tribüne yaptığı coşturucu hareketler. Şu İBB maçında kırmızı kartı göreydi de ben o zaman görürdüm bugün şişirilen Felipe Melo’nun yerden yere vuruluşunu..

Bugün Galatasaray’ın bir tane, sapasağlam, akılla ve fikirle organize olarak geliştirilmiş kaç atağı var sormak isterim? Biri topu alıyor, biri de boşa kaçıp o topu alıyor. Ve bunun gol atmak, rakibi ekarte edilmek adına yapılışına şahit bir kaç kere olabildik. (şu anda tekrarını da izliyorum da maçın, Hasan Şaş’ın 16. dakikada Sabri’nin yaptığı orta sonrası verdiği sıkıntılı yüz ifadesi memnuniyetsizliğin göstergesi)

Galatasaray’ı izlemek için bir neden bir heyecan arıyorum bu aralar ama pek bulamıyorum. Engin Baytar’la, Kazım’la, Felipe Melo’yla, Gökhan Zan’la olmaz bu iş diyorum. Daha organize, ayağı iyi top yapan ve affetmeyen forvetlere sahip takımlar karşısında bu haliyle Galatasaray fark yiyebilir. Şaşmam. Şu anda bu takım Inter, Liverpool, Real Madrid maçlarının ilüzyonuyla yoluna devam ediyor. Trabzon maçını, Beşiktaş maçını bekleyelim sonra tekrar görüşürüz.

Ek olarak koşu istatistiklerine kafalarını takmış olanlara şunu hatırlatayım. Hiç bir maçta hiç bir futbolcu 11bin metre koşmuyor. 11bin metre kat ediyor. Yani 11bin metre yürüse de en çok koşan oyuncu o gözükecek. Bu yüzden takılmayın bu sayılara bu kadar. Özellikle bu istatistiğe. Diyeceğim şu ki, çok koşmak değil verimli koşmak daha mühimdir..

1 haftadır Fenerbahçe-Manisaspor maçındaki kadın taraftarlar üzerine yazamamış olmanın getirdiği huzursuzluk bir yana bu süre içerisinde durum üzerine gözlem yapma fırsatımın olması fena olmadı. Bir kaç kadın taraftarla konuyu konuştum. Maça giden taraftarların yazılarını okudum. Twitter mesajlarına baktım ki sosyolojik analizler düzülebilir haklarında. Köşe yazıları okumadım. Her köşe yazarını okumayı da sevmiyorum zaten. Köşeyi kapan kendini çok bir şey sanıyor bazen, hoş olmuyor. Keşke o köşeler yerine eli yüzü düzgün dünyadan haber kısımları olsa da.. neyse..

En azından RadyoVesaire’deki radyo programımızda dile getirebildim bir çok şeyi de biraz olsun rahatladım. Hem orada konuştuklarımı hem de daha sonradan üzerine düşündüklerimi, ürettiğim soru ve analizlerimi hatta ve hatta komplo teorilerimi buraya yazayım..

Hayat kurtaran eşitlikçi klişelerle başlayayım. Bir ceza olarak kadınların maça girebilmesi tamamen anlamsız ve aşağılayıcı bir durum. Bu karar çıktığında kimi bloglara girip baktığımda “Artık Annelerimiz de maç izleyebilecek” başlığı ile karşılaştım. Arkadaşımızın adı Harun. Eğer bloglarken bir rumuz kullanmıyorsa kendisi bir erkek. Başlığın altında kısa bir yazı var. O yazıda da bu sevincini şöyle açıklamış:

“Çünkü kadınlarımız stada giremiyor korkuyorlardı..hatta çocuklarınıda bu yüzden stada dahi yollamıyorlardı..benim halam 42 yaşında ve 42 yıldır fenerbahçeli olmasına rağmen ilk defa yarın stada gönlü rahat bir şekilde oğlunuda alıp gidecek..bu onu belkide futbola daha bağlı yapacak..futbol sevgisi arttıkça artacak..”

Bu blogger arkadaş TFF bu kararı alana kadar kendisi bir karar alıp 42 yıldır gönlü rahat bir şekilde maça gidemeyen halasını alıp bir kere maça götürme girişiminde bulunmuş mu kendisine sormak isterim? Eğer böyle bir girişimde bulunmamışsan halanın 42 yıldır maça gidememesi konusunda suçu biraz da kendinde ara. Senin olduğun bir alana halan giremiyorsa takkeyi önüne koy ve düşün lütfen. (kişiye yüklenme niyetim yok ama bu kişi somut bir örnek sunuyor ve eminim ki bu kişi ve kişinin halası bu konuda yalnız değiller. yani bu yazdıklarımı her takımdan herkes üstüne alınabilir)

Maç öncesi yapılan geyikleri eleştirmeyeceğim fazla, zira o geyikleri eleştirmek o söylemin sürekliliğini değiştirmeyecek. Maç sonrası yapılan geyikler de aynı şekilde. Fakat kadınların attığı twitler, açtığı pankartlar konusunda söyleyecek sözlerim çok. Hepsi bir şizofrenik duruma tekabül ediyor ve erkek egemen bilinçaltının ortaya fırladığı patlama anları.

“Erkekleri aratmayacağız” diyenler vardı maçtan önce.. Maç içinde de “Babalarının kızları, Fenerbahçe aşkını tribünde yaşatır” pankartı açan da. Ve bunları söyleyenleri övenimiz de çok oldu. O konuya sonra geleceğim de, bunları söyleyen ve destekleyen kadınlarımızın şunun farkında olmadıkları çok açık. “Seyircisiz maçlara kadınlar ve çocuklar bedava alınsın” kuralı kadınların erkekleri aratmamaları için değil, kadınların erkeklerin yaptıklarını yapmayacakları öngörüsüyle çıkartılmıştı. Ama kadınlarımız erkekleri aratmamakta ısrarlıydı.

Yukarıda bahsettiğim pankartı açan kadınların şizofren durumlarına ne demeli? Babalarının küfür edip etmediğini bilemem ama o gün, o kadınlar stadyumdalarsa babalarının Fenerbahçe aşkını yaşarken ağzından çıkardığı küfürler nedeniyle orada bulunabildiler. Ve inatla da bu aşkı devam ettirdiklerini göğüslerini gere gere yazmışlardı. Sağolsunlar 61. dakikada da bu aşkı devam ettirdiler.

Radyo programımızda Utku çok güzel bir soru sordu: “Annesiyle maça gidebilen o küçük çocuk annesine, babasının neden onlarla birlikte gelemediğini sorduğunda annesi çocuğuna ne cevap verecek? ‘Baban çok küfür ediyor ve sahaya yabancı maddeler atıyor evladım’ mı diyecek?” Küfür etmediği halde o maça giremeyecek erkeklerin suçu erkek olmak mı? Erkek olmak küfür etme potansiyelini arttırıyor mu?

“Futbol stadları erkeklerin alanlardır” geyiğine hiç girmeyeceğim. Ama futbol stadlarında erkek egemen söylem hakimdir dersek yeridir. Zira 43bini biletli geri kalanı da kapıların açılmasıyla stadı dolduran 55bin kadın ve çocuğun 61. dakikada ettiği erkek egemen söyleme giren küfürlü tezahüratı hepimiz duyduk. İşte değişmesi gereken şey buydu. Fakat bu durumda değişen bir şey olmadığı yine görüldü. Bu durumu gündeme getirmeyen medya kuruluşları ve bu kuruluşlarda çalışanların %95’i, bu durumu cezasız bırakan TFF, bu tezahüratı içeri sızmış olma ihtimali olup kadınları gaza getirmiş olabilecek bir kaç erkeğe yükleyen Spor Bakanı Suat Kılıç daha ilk denemede sınıfta kaldılar.

bu konuda daha da yazacaklarım var.. başka zamanlara ayıralım artık bunu da.. komplo teorilerimi de ilerleyen yazılara sakladım.

Tam zamanlı işe girdik, iki kelime yazamaz olduk şu sayfalara. Bir de radyo programında bazı şeyleri dile getirmenin getirdiği tembellikle iyice boşladık blogu. Neyse ki, Onur Seçkin gibi, güzel dostlarımız, takipçilerimiz var da yazı yazma motivasyonu yaratıp, gecenin bir saatinde uykuyu bir kenara bıraktırıyorlar.. Sağ olun, var olun şimdiden..

Galatasaraylılığımızdan ötürü iki maçını da tamamen izleme buldum Galatasaray’ın. İstanbul Büyükşehir Belediye Spor maçıyla bir girizgah yapalım.

İBB lige çıktığından bu yana, artan istikrarıyla ve kendinden daha yüksek maddi değere sahip takımları yenmesiyle başarılarını normalleştirmeyi başardı. Bunda en büyük pay tabi ki Abdullah Avcı’nın. Kendisiyle gıptayla takip edip, saygıla takdir ederken, sevgiyle öpüyorum.

Kimsenin elinde sihirli değnek yok

Fatih Terim’in her gelişi 96-2000 yılları arasındaki başarının geleceği beklentisini her zaman beraberinde getirdi. O kadar ki; o dönemdeki yetenekli jenerasyon ve Hagi’nin liderliği hep gözardı edilir oldu. Hatta o takımın yabancılarını çıkarıp yetenekli yerlilerle oluşturan A Milli Takım’ın başarıları da unutuldu. Ve Fatih Terim her gelişinde sanki elinde sihirli bir değnek varmış gibi karşılandı. İkinci gelişinde böyle bir yetisinin olmadığını kanıtlamasına karşın “Allah’ın hakkı üçtür” kontenjanından bir kez daha aynı beklentilere sahip çok Galatasaray’lı var. Bu Galatasaraylıları pohpohlayacak, gözlerini boyayacak, kimi köşe yazarları ve yorumcular hariç, medyamız da mevcudiyetini sürdürmekte. Fakat ne İBB ne de Samsunspor karşısında oynanan futbolun ahım şahım bir yanı yoktu.

Ligin ilk hafta mücadelesinde Fatih Terim bizi yine şaşırtmadı. Hazırlık döneminde mayasının tuttuğuna inandığı Sabri’li orta saha, Gökhan Zan’lı defans ilüzyonuna kendini kaptırınca İBB’nin galibiyetini kolaylaştırdı. Fiorentina, Hamburg ve Atletico Madrid serüveninde 100’den fazla, Çek Cumhuriyeti Milli Takımı’nda da 41 maçta Ujfalusi sağlamcı ve sert bir stoper profiliyle tanıttı kendisini. Tecrübesinin ve pozisyon bilgisinin getirisiyle zaman zaman da, hatta yokluk zamanlarında sağ bek oynayabilecek potansiyeli olan Çek oyuncuyu Gökhan Zan gibi facia bir stopere sahipken banko sağ bek başlatmanın çok büyük bir hata olduğunu geç de olsa maç içinde anlayabildi Terim. Zira ikinci yarı ideal defans dörtlüsüne geri dönüldü Yekta’nın ikinci yarıda orta sahaya monte edilmesiyle. Ama pahalıya patladı bu durum da.

“Galatasaray’a git. Fatih Terim’i tanırım. Çok iyi biriyle çalışacaksın” öğüdüyle Eboue’nin transferinde etkin bir rol oynayan Arsene Wenger’i bile şaşırtacak kararları vardı Fatih Terim’in. Kariyerini sağ bek olarak geliştirip, Bacary Sagna’nın gelmesiyle sağ kanat oynamaya başlayan ve daha önce sol açıkta oynadığına da şahitlik edenin kırmızı bültenle arandığı Eboue’den bir sol bek yaratma derdi kendini gösterdi İmparator’un. Malum hazırlık kampları ve maçları sayesinde. Eboue’nin ters ayaklı olmasından yaralanıp hazır Hasan Şaş da yardımcısıyken yeni bir Hasan Şaş yaratma çabasından mıdır bilinmez ama Eboue’nin sol açık oynaması nasıl bir etkisizlik yarattı takımda herkes gördü. Elinde o bölgede oynayabilecek genç yetenek Emre Çolak’ı değerlendirmekten neden korktu Fatih Terim şahsen anlam veremedim. Riere niye oynamadı gibi toplara girmeyeceğim. İlk maçta ilk 11’de oyanasa ve kötü performans gösterse bir de yenilgi gelince onu da asardık. (topa girdim topu kaptım kontradan golü de attım galiba..)

Muslera’nın hatasıyla gelen gole girip de laf ebeliği yapmayacağım. Taffarel’in de yan top zaafı vardı hatırlatalım. O Taffarel’in yeri doldurulamadı çoğu kişi için. Gelelim orta sahaya. Ne Melo, ne Selçuk , ne Ayhan ne de Yekta bu takımın beyni olacak oyun aklına sahip değil. Yetenekleri tartışılır, çünkü yetenek görecelidir bir yerde. O yeteneğe sahip tek isim Selçuk ve Yekta’da da biraz potansiyel var. Ama ikisi de Galatasaray’ı sırtlayıp götüremez. Felipe Melo bakkala bile götüremez. Hatta gözleri gören, cesur ve vicdanlı hakemlerin yönettiği maçlarda yarı yolda bırakır. Daha ilk maçında Mahmut Tekdemir’e arkadan attığı kafanın görül(e)memesi ve kırmızı kartın gösteril(e)memesi bir hafta sonra attığı golle iyice gözümüzü boyadı. O pozisyonu görebilece ve kartı gösterebilecek bir hakem olsaydı, Samsunspor maçında o golü atamayacaktı. Bu yüzden ben Melo’nun attığı gole sevinmiyorum Samsunspor maçında. Haksız bir goldü o..

Samsunspor maçının götürdükleri

Çaktırmadan Samsunspor maçına da geçiş yapmış oldum. İkinci maçta ideal defans dörtlüsüne dönüldü. Eboue ise ancak kıtlık zamanında oynatılıp verim alınabileceği orta sahada başladı maça. Solda Riera ilk kez göründü. Takımda Servet, Riera değişikliği vardı bir tek pozisyon değişiklerinin dışında. Elindeki kadronun ideale yakınıyla sahaya çıktı Galatasaray. Bir çok ismi olan ama benim Ali Sami Yen demeye devam edeceğim, kendi sahasında olmanın avantajıyla baskıyla başlanan oyunda başka türlü gelmesi zor olan bir golle öne geçildi. Melo’nun uzaktan denediğini bilmeyen. Yine de o gole sevinmedim ben. Sevimsiz de bir goldü zaten. Golün de rehavetiyle bal yapmayan arı vızıldamaya devam etti fakat Riera ve Kazım’ın kanat etkisizlikleri fazla bal toplamaya elverişli olmadı. Hadi Riera “takıma uyum” mavrasıyla es geçilebilir eleştirirken de Kazım’ın kanattaki etkisizliğini bir ben mi görüyorum. O kanatta oynaması gereken Pino iken, en azından Kazım’dan daha iyi bir alternatifken gönderilmesi çok anlamsızdı. Pino’nun yerine birinin alınmaması daha da kanıtladı 2 kere yazdığım Galatasaray’ın transfer politikasızlığını.

Samsun maçında ikinci yarının başlarında facia Gökhan Zan’ın 30 yaşından sonra aklına gelen defanstan topu oyuna sokma yeteneğini geliştirme çabası olumsuz sonuçlanınca “ilahi adalet”e inanan; Adnan Sezgin’le aralarında, Ziya Doğan-Ayman ilişkisi olduğuna inanmaya başladığım Mustafa Sarp’a hediye bir gol verildi. İşte bu dakikadan sonra Galatasaray’ın kadro vahameti daha da falza hortladı. Aynı ilk maçta olduğu gibi Engin Baytar ve Sercan’ın oyuna girerek takımın kurtarıcıları rolü üstlenmeleri beni hüzünlere sürükledi. Bu oyuncular madem kurtarıcılardı da Bursaspor ve Trabzonspor’da neden kadro dışı bırakıldı, üzerine düşünmek lazım.

Kapatmadan önceki paragrafımda biraz Elmander’i öveyim de yiğidin hakkı yiğide gitsin. Johan’ın attığı gole lafım yok. Lincoln’den beridir yaşanılan, Sabri’ninkilerle avunmak zorunda bırakıldığımız uzaktan şut eksiğimizi giderdi İsveçli. Bundan sonra ondan böyle daha çok gol görürüz. Ama Sercan verdiği pasa akıl dolu demek, genç oyuncunun topu ilk kontrol edemeyişini es geçmek olur. Sonrasında da elinde tek seçenek olarak kalan topuk pası opsiyonunu kullanması da şanslı olmasına verilebilir. Şansı Elmander gibi aç bir oyuncuyla oynaması. Elmander’e alkış gönderirken, Sercan’a bol çalışmalar diliyorum. Yoksa Bursaspor menşeili top kontrolü zayıf bir Hakan Şükür’e daha merhaba diyeceğiz.

Galatasaray’a öneriler

Samsunspor maçından alınan 3-1’lik galibiyet gereğinden fazla şişirildi. Şişirenler hem medya hem de taraftarlar oldu. “Vay Melo ne gol attı” , “vay Sercan’ın topuk pası neydi be” , “Riera gün geçtikçe oturur” , “bu takım şampiyon olur” gibi hülyalara dalmaya gerek yok. Fatih Terim ve Galatasaray yönetimi transferde ne kadar hatalı davrandıklarını, “Ocak’a kadar bu forvet üçlüsü bizi idare eder” ve “Liderimizin takım içinden çıkmasını bekliyorum” açıklamalarıyla kabul ettiler. Ocak’a kadar bu takımın en az 5 maçta daha, beraberlik ya da mağlubiyetle, puan kaybetmesi muhtemeldir. Ocak’tan sonra ise bana göre orta sahada takıma liderlik yapabilecek, takımın temposunu ayarlayabilecek ve atak özellikleri gelişmiş Rosicky, Nasri, van der Vaart gibi bir oyuncu lazım. Harry Kewell kalsaydı, belki Misimovic kalsaydı, bu işi layıkıyla yerine getirebilirdi. Bu ismi Galatasaray transfer komitesi bulabilir demek isterdim gönül rahatlığıyla ama gidip Engin Baytar gibi bir oyuncuyu da alabilirler. Ayrıca eğer 4-3-3’te ısrar ediliyorsa sağ ve sol açığa da birer oyuncu gerekmetedir. Ağustos’un ortasında takımdan ayrılan Arda’nın ardından gelen parayla bu oyuncunun yerini kapatamamış olmak , üstüne de gittiği için Arda’ya yüklenmek bir yönetim zaafıdır.

Yönetimin ve Fatih Terim’in eldeki malzemeyle ocak ayına kadar maksimum verimi almak için duacı olması ve ocak ayında da, şampiyonluk yolunda süper derin kadroya sahip Beşiktaş ve Trabzonspor ile baş edebilmek için 3 bilemedin 5 oyuncuyla anlaşılması gerekir. Ocak ayına kadar da takım 4-4-2 dizilişiyle oynamalıdır ki ileri top götüremeyen bu etkisiz kanat organizasyonlarının zaafı ileride kalabalık oyuncu sayısıyla telafi edilebilsin. Yoksa Meleke’nin de dediği gibi “bu takım nasıl gol atacak?”

Her şeyden önce 19 Haziran 2011’de Galatasaray’ın transfer politikasızlığı üzerine bir yazı yazmıştım. O günden beridir de hiçbir şeyin değişmediğine şahit olduk. Bir tek Eboue transferi yerinde diyebiliriz o kadar.

Ünal Aysal, başkanlık koltuğuna oturur otururmaz gerçekleşmeme ihtimali yüksek olan klişe vaatlerle başladı işe. 3 yıldız alacaktı. En geç temmuzun başında bitecekti güya bu transferler. Ama olmadı. Olmayacağı da çok belliydi. Olmaması da iyi oldu. Emeklilik dönemi için gelecek Forlan’a, Atletico Madrid’de meydanı boş bulup yıldızını parlatmak isteyecek Reyes’e ihtiyacı da yoktu zaten bu takımın. Üstelik forvet bölgesi ve yabancı sayısı kalabalık olan bir takımın hiç ihtiyacı değildi bu iki isim. Mesela Lucas Neill gibi geriden oyun kurabilme artısı olan bir oyuncunun gönderilip ve yerine bir ton bonservis ödenip Ujfalusi’nin de alınması o kadar gereksiz bir hamleydi. Sırf Atletico Madrid’den 3 oyuncu alacağım hırsı ve o 3 ismin arasında bulunduğu için geldi Ujfalusi bence.

Sonrasında yine gereksiz isimlerle iletişime geçildi. Gereksizliklerini kötü oyuncu olmaları nedeniyle değil, fiyat ve gelecekleri bölgedeki kalabalıklık nedeniyle söylediğim bu isimler Felipe Melo, Podolski ve bilimum ortaya atılan isimlerdir.. Sürekli ve tekrar tekrar Forlan isminin gündeme gelmesi, Forlan’ın transferinin zorlanması, Keita’nın tekrar gündeme gelmesi çok anlamsız işlerdi. Ve hepsi tek kapıya çıkıyordu: Galatasaray’ın belli bir transfer politikası yoktu. Olmadı da. Durup dururken hiç de gündemde olmayan Engin Baytar’ın transferi bunun göstergesidir. Trabzonspor yollarını ayırmak istemeseydi Engin Baytar alınırdı diyen var mı aranızda?

Bir dönem Muntari’nin takıma gelmesi gündeme geldi. Gereksiz ve anlamsız benzetmeler yapıldı bir anda Muntari’ye. Mustafa Sarp’ın siyah olanıymış, o-bu-şu varken ne gerekmiş, attan inip eşeğe binmekmiş Muntari’nin gelmesi falan. Unutmayın ki o beğenilmeyen Muntari Dünya Kupası 4.’sü Gana’nın en iyi oyuncusudur. Appiah yokken takımın lideridir. Gana da futbol ülkesi mi arkadaş diyerek burun kıvıranlar yurt dışında üst düzey liglerde kaç Ganalı var bir baksınlar isterim.. Bunun yanında kiralık olarak bir sene kalacak balon ötesi bir oyuncu olan Felipe Melo’nun seneye gitme ihtimali yüksekken, seneye de takımda kalması muhtemel bonservissiz gelecek Muntari çok iş yapardı bu takımda. Zokora ne ise Muntari de odur.. Inter’de Şampiyonlar Ligi Kupası’nı ben kaldırmadım, Muntari kaldırdı.

Riera transferini eleştiren kafayı da anlamıyorum. Evet yine Forlan,Podolski diyip Riera mı alınacaktı arkadaş denilebilir. Ama bu durum Galatasaray’ın transfer politikasızlığından ibarettir. Bu politikasızlık içerisinde Riera gibi Espanyol’dan bu yana oynadığı futbol ve ağırlıklı olarak uzaktan şutlarla attığı gollerle sevdiğim beğendiğim bir oyuncunun takıma katılması beni tatmin etti. Arda’nın yerine değil de farklı bir oyun taktiğine monte edileceğini düşünelim. Arda’nın yerine geldiğini düşünürsek o açık kapanmaz.

Riera’yı da , Muntari’yi de , Felipe Melo’yu da, Engin Baytar’ı da beğenmeyebilirsiniz, gelsin gelmesin diyebilirsiniz. Kariyeri sizi tatmin etmeyebilir. Bunlar olanaklı şeyler.. Ama transferleri eleştirirken ben “yeni stadımıza bu adamı izlemeye mi gideceğim?” şeklindeki yorumlar yapmayın. Ben o stada Galatasaray’ı izlemeye gidiyorum. Oyuncuları değil. Mustafa Sarp’ı da izlemeye gittik, Hagi’yi de izledik. O formayı sırf bu bakış açısı yüzünden potansiyel genç yetenekler giyemiyor. Sonra da altyapıdan oyuncu çıkmıyor deniyor.. Böyle çelişki olmaz.. Bu kadar da dağınık bir yazı olmaz.. Genel bir toparladık işte.. ve bıraktım dağınık kaldı..

Geçen günlerde, Polonya’daki Erkekler Avrupa Basketbol Şampiyonası’nın başlamadan hemen önce, televizyonlarda 12 Dev Adam’ın başbakanı ziyaret ettiğini duydum. Hiç bir zaman anlama verememişimdir ya şu ziyaretlere. Telli Baba’ya gidip şampiyona için şampiyonluk duası etmekle birebir. Ya da askere gitmeden önce ailenin büyüklerini tek tek ziyaret etme seromonisi gibi. Başbakan’a gitmeden turnuvaya gidemiyoruz sanki. Sanki pasaportlarımız orada rehin falan.. Düpedüz saçmalık.

Mevzu bu değildi, fakat buna da değinmek hoş oldu. Doğaçlama candır. Neyse.. Ziyaret haberini görünce aklıma Dünya Şampiyonası esnasında NTVSpor aracılığıyla iletilen “maddi, manevi” her türlü desteği bekliyoruz mesajları ve sonrasında sporculara dağıtılan yönetmeliktekinin de üstündeki ödüller geldi aklıma.

Kadınlar Basketbol Avrupa Şampiyonası’nda Kadın Basketbol A Milli Takımımız ikinci oldu. Voleybol Genç Kadınlar Dünya Şampiyonu apoletli Genç Kadınlar Voleybol Takımımızı da ekleyelim.. Araştırdıkça daha da çok çıkıyor. (bu takımları ayrı bir yazıda tek tek yazayım da fazla gündeme getirmeyen büyük basın kuruluşları gibi olmayalım.. ) Bu takımlar ne kadar ödül aldığı hiç yazılmadı. “Ödül bekliyoruz” çığlıkları da duyurulmadı. Zaten fazladan bir şeyler beklediklerini de sanmıyorum ya.. Bunun dışında Voleybol Genç Kadınlar takımımıza da neden para versinler ki? Henüz 16-18 yaşında olan insan ne yapsın Dünya Şampiyonası sonrası fazladan ödülü..

Bazen çenem düşüyor, kafamdan binbir şey geçiyor, parmaklar durmuyor. Lafı fazla uzatmadan eğer A Milli Erkek Basketbol Takımımız Avrupa Şampiyonası’nda madalya kazanırsa ve yönetmelikte yazandan fazla ödül verilirse; ki verilen ödül altın oluyor, ekonominin saçmaladığı şu günlerde yanlarına kalmaz o ödüller haberleri olsun.. Antipati toplarlar diye düşünüyorum..

(31.08.2011’de bitirilip de yayımlanması unutulan bir yazı)