Uruguay maçı sonrası Maradona (Arjantin Milli Takımı Teknik Direktörü)

Werder Bremen maçında Arjen Robben’in golü sonrası Louis van Gaal (Hollanda Milli Takımı eski Teknik Direktörü)

Uçan-kaçan fotoğrafını bulamadım -olan varsa göndersin-

bu da herhalde Ankaragücü Teknik Direktörüyken Yılmaz Vural

Ligin daha başlarıydı. Abimle ligdeki antrenörlerin farklı ve yeni jenerasyondan olmalarının gelecek için çok güzel olabileceğinden bahsetmiştik. “Eski tayfa’nın” piyasada olmamasının ümit verici olduğu konusunda hemfikirdik. Yeni jenerasyonun futbolculuğuna şahit olabildiğimiz kişiler olması daha da fazla bizdenleştirdiği için daha dikkatli takip ediyorduk Süper Lig’i. Çünkü küçükken kalede Engin’dik mesela… Ya da forvette-defansta Ertuğrul’duk… Orta sahada atom Rıza’ydık… Gol atınca Bülent gibi “uygun” adım selam veriyorduk tribünlere…

Yeni jenerasyon’un gelişiyle kısmen “değişen” maç sonrası yorumlar daha fazla izlenileesi kılıniyordu. Çünkü futbolun br oyun olduğunu bazen hakemlerin hataların yapabileceğini, ya de kendisinin hatalarından dolayı maçı kaybettiğini söyleyebiliyorlardı. Bu adamlar futbolun parametrelerinin insanlar olduğunu ve onların da hatalarla dolu olduğunun farkındaydı. Bu yüzden ağır bir yenilgi alındığında sağa sola saldırmaktansa “hatalarımızın farkındayız” açıklamalarını yapabiliyorlar.

Ancak görünen o ki, değiştiğini zannettiğimiz yöneticilerin bünyeleri kabul etmedi bu bakış açılarını. Tamam Metalist karşısında alınan, beklenmeyen ve ağır bir yenilgiydi. Ancak yine tek yenilgilik bir karar “adam gibi adamı” göndermeye yetti. Yerine gelen hakkında herhangi bir yorum yapmıyorum, çünkü konumuz bu degil…

Aynı şekilde aslında daha önce Bursaspor’da çok da kötü işler çıkarmayan Engin İpekoğlu ligin en toplama takımının başındaydı lig başlarken. Bu sene için en azından ligde tutunabileceklerini, gelecek sene de takımın başında kalırsa ilk 10’u zorlayabilecek kapasiteye sahip kadrolarıyla iyi işler yapabileceklerini düşünüyordum. Ancak Kocaeli yönetiminde de bazı şeyleri bünyeler kabul etmedi. Sabır gösteremediler bir türlü. Engin’i gönderip Yılmaz Vural’ı getirdiler. Bu durum yönetici profilinin ne yazık değişemediğini gösteriyor. Ayrıca hiç de özlememişim Yılmaz Vural’ı.

Evlere şenlik açıklamalar vardı maç öncesi Yılmaz Vural’dan. 15 gündür bu maçla yatıp kalkıyoruz, bu maç çıkış maçımız olacak vesaire… Maç günü geldi ve tribündeki herkesin gözü, canlı yayın kameralarının objektifleri Yılmaz Vural’a dönüktü. Çünkü haberin saha dışında olduğu aşikardı ne yazık ki. Doğduğumdan beri bir Yılmaz Vural gerçeği olan ligimizde onun bulunduğu saha kenarından bir haber çıkmaması imkansızdı. İkinci yarı Serhat Akın’ın yerine aldığı yabancı oyuncu sakatlandıktan sonra sedyenin yanına gidip oyuncusunun oynayıp oynayamayacığını sorduktan sonra aldığı red cevabına eliyle “hay ben senin” hareketi yapmış olması en masumu. Dakikalar 90 artılara geldiğinde saha kenarındaki telaşlı hali hala antipatik. Ne zaman yuvarlanacak bu adam derken sanırım golden sonra sahanın içine doğru koşarken ayağı kayıp yuvarlanarak eski formundan bir şey kaybetmediğini gösterdi. Ancak kendisine hiç bir şey eklemediğini de maç sonrası saçmasapan, abuk sabuk hareketlerinden yorumlarından anlamak mümkündü. Maçın olması gerekenden uzun oynandığını ve FIFA’nın kurallarında böyle bir şey yazmadığını iddia etmesi hala Köln akademisine sınavlara hazırlandığı kitaptan kalma bilgilerle konuştuğunu düşündürttü bana.

Yorumcuyken hakemlere çok yüklenilmemesi gerektiğini söyleyen bu adam, Bülent Yıldırım üzerinden tüm hakemlere yüreksiz, adam değilsiniz diyerek saha kenarındaki hareketliliğini söylemlerinde de gösterdi. İşte biz bundan sıkıldığımız için eski tayfanın olmaması sevindiriciydi. Artık Yılmaz Vural ve onun gibilerini istemiyorum ben hiç bir takımın başında. Biz iyiydik böyle sen nerden çıktın yine Yılmaz Hocam. 20 yılda saha kenarında attığın taklalar, kazandığın başarılardan fazla. Bazı şeylerin olmadığını artık anla…